De dagen in Hue

Dag 15, 16,17 en 18

HELAAS HEBBEN WIJ GEEN FOTO VAN DE WATERBUFFEL.
We hebben alleen maar staan gieren van het lachen en waren daardoor te laat voor de foto. Maar als we ooit nog eens zoiets meemaken hopen wij dat we op tijd bij zinnen zijn om hem alsnog te maken. Dit is ook voor ons jammer want het was een moment wat wij nooit meer zullen vergeten. We zijn nu een paar dagen verder en beginnen iedere keer weer te lachen als we er aan denken.

We willen ook even laten weten dat wij al die reacties erg leuk vinden.

De dagen in Hue

Dag 15 Van hoi An naar Hue

Weer zoals gewoonlijk vroeg op. Tassen klaar zetten, het worden er steeds meer, ontbijten en uitchecken. Onze chauffeur staat al te wachten. We hebben eerst maar even gevraagd of hij het wel was, want wij hadden na een telefoontje van Tulip Tours gisteren begrepen dat er een gids en chauffeur zouden komen. Nou ik denk dat ons begrijpertje niet goed heeft aangestaan want hij was echt alleen. Lunchboxen mee en op weg naar Hue via Marble Mountains, Danang het Cham Museum, Hai Van Pas en Bach Ma park. We kwamen al snel aan bij de Marble Mountains waarop de verborgen pagodes zijn gehuisvest. We waren nog niet de eerste trap op of werden al gelijk aangeklampt door een vrouwtje met wierook en of we dit voor Boeddha wilden kopen. Nu zijn wij niet gelovig dus dit deel hebben we overgeslagen maar dit vond zij niet erg. Ze liep gewoon mee en ging voor gids spelen. Je moet je bedenken dat dit de enige bron van inkomsten is voor veel mensen dus vooruit dan maar. Je ziet in deze streken wel dat de vrouwen en mannen van die ongelooflijk zwarte tanden en mond hebben. Ze lopen de hele dag op iets te kauwen maar ik ben er nog niet achter wat.
Het grappige is dat die gidsen vinden dat je overal een foto van moet maken. Ook als jij dit niet wilt wordt je met zachte maar stevige hand gedwongen om die foto toch maar te nemen. De eerste verdieping gezien nu maar snel verder naar boven. Hier kunnen we op ons gemak kijken want het is te hoog voor de oudere dames. Het is maar goed dat we zo vroeg zijn want het wordt al weer snel erg warm en de bussen met toeristen zijn in aantocht. Op de terugweg wordt ik min of meer door een Japanner voor een camera gesleept. Ik voel me erg knap en vereerd, zou mijn droom van fotomodel toch nog uitkomen? We hebben hier vreselijk om gelachen. Zo maar uit het niets naast zo’n mannetje en de ander lachend fotograferen. Dit vond de andere man schijnbaar zo sneu voor Fred dat die hem ook maar samen met een andere man nam. Op naar de auto, via een kraampje waar we weer wat gekocht hebben We kunnen het niet laten.
In Danang naar het Cham museum geweest. Dit is een koninkrijk wat zo’n 16 eeuwen heeft bestaan tot ongeveer 1832. Ze hebben in de midden jaren negentig hier veel kunstvoorwerpen van teruggevonden. O.a. in My Son, wat wij helaas hebben overgeslagen, Tra Kieu en Don Duong. Het zijn sculpturen van zandsteen, marmer of in brons gegoten voorwerpen. Erg indrukwekkend en mooi.
O naar de Hai Van Pas of ook wel wolkenweg genoemd. Dit is een mooie weg alleen wordt je bovenop de pas bij de stop bijna de auto uitgetrokken of je maar een souvenir wilt kopen. Hier hadden wij het al gauw gezien. Op naar Bach Ma waar onze gids op ons wachtte. Het was een leuke aardige man die ons wees op de mooie natuur in het park. Bij de waterval gegeten en wat met hem zitten kletsen over van alles en nog wat. Is erg leuk om zo met de bevolking kennis te maken en wat van de mensen te weten te komen alleen erg jammer dat we hier de nacht niet konden doorbrengen. Ze zijn het dorp boven nog steeds aan het renoveren naar het zware weer van vorig jaar. Het is zo'n ontzettend mooi natuurpark. We houden het op ons lijstje staan voor als we ooit nog een keer terugkomen.
Nu naar Hue. Leuke rit en weer een mooi hotel. We werden ingehaald als een VIP. Naam groot aan de voorkant met als tekst “Welcome Mr Hazelebach”. Fred alleen naar binnen want ja ik hoorde er niet meer bij. Vooruit ik mocht toch met hem mee. Dat vond Fred wel wat hoor zijn naam bij de ingang van het hotel. Geprobeerd een foto met mijn cameraatje te maken. Jammer maar mislukte. Nu maar hopen dat het er morgen nog opstaat, kan die alsnog een foto van zijn eigen welkomsttekst maken.
’s Avonds weer een eettentje gezocht. Een smal steegje met bediening die zich verontschuldigde dat zij weinig personeel hadden. Nu dit bleek ook wel want we hebben gescheiden gegeten. Eerst de curry van kip met rijst voor Pat, dan de rijstvellen met groente voor twee, dan de sla voor twee en ten slotte Fred zijn Kebab met kip. Was een klein satéstokje met paprika en kip. Nou eet smakelijk, maar goed dat we er nog andere gerechten bij hadden besteld. Nog even rondlopen op de boulevard en plat. Tot morgen.

Vietnam dag 16

Het gaat allemaal razendsnel voorbij de dagen. We lezen al de hele week op ons computertje over de as van IJsland en hopen stiekem dat die overwaait naar Azie, zodat we nog een weekje extra kunnen blijven.
Maar goed over tot de orde van de dag. Vandaag onze eerste volle dag in Hue. Wat gaan we doen vandaag. We gaan als eerste naar de Citadel van de keizers in Hue. Dit is nog de enige Citadel die redelijk bewaard is gebleven. Door de oorlogen die hier zijn geweest en met name de laatste Amerikaanse oorlog, is er een hoop verwoest. Middenin de Citadel van Hue ligt de keizerlijke stad, ook wel Dai Noi of Grote Ommuring geheten. Dit deel wordt op grote schaal gerestaureerd wat ook duidelijk te zien is, zodat we meer dan een glimp kunnen zien van wat het ooit geweest zou moeten zijn. Hier bevindt zich ook de Verboden Purperen Stad. Behalve de keizer mocht niemand anders de 10ha grote Tu Cam Thanh of Verboden Purperen Stad betreden. Iedere man die de drempel overschreed werd ter dood veroordeeld. In het verblijf verbleven de keizerin, de concubines van negen verschillende rangen, vrouwelijke bedienden en hofeunuchen. De gebouwde stad bestond vroeger uit 60 gebouwen maar hiervan werd een groot deel verwoest tijdens het Tettoffensief. Je kunt je goed voorstellen hoe dit geweest moet zijn als je hier rondloopt. De gebouwen die er nog staan en de gebouwen die gerestaureerd worden geven een mooi beeld van wat voor pracht en praal er in deze tijd was. Het paviljoen van de Vijf Feniksen, is er een waarbij de keizer bij staatsaangelegenheden op de troon zat. Van bovenaf zou het gebouw eruitzien als vijf Feniksen met een dak van gele pannen en draken, banyanbladeren en vleermuizen, welke zijn versierd met mooie mozaïeken. Je hebt dan ook nog het Thai Hoapaleis. Hierin was de troonzaal van de negen keizers gehuisvest. Ook aanwezig waren de paviljoens van de mandarijnen, waarin onderscheid werd gemaakt tussen de militaire en burgerlijke mandarijnen, het Keizerlijk Theater, te Keizerlijke bibliotheek, de Hung Mieu tempel en de residentie van de Keizerin-moeder. Je zult maar zo’n optrekje krijgen als moeder zijnde. Is echt niet verkeerd. Het complex bestaat uit verschillende gebouwen en tempels. Je krijgt er dan ook nog gratis de bediening bij. Is toch ook niet vervelend. Na hier 3 uur rondgelopen te hebben, weer terug naar het hotel met de taxi. Lekker geluncht bij het Why Not hotel en hierna de stad in. Fred wilde naar de Zeeman voor een paar onderbroeken. Had er toch wat weinig bij hem, zuinigheid wordt gestraft. Is nog niet makkelijk om er een te vinden, uiteindelijk bij een kledingwinkel een paar Vietnamese merkonderbroeken gekocht. We hadden een M en twijfelde toch nog wel of de Vietnamese M hetzelfde is dan de Europese M. Die Vietnamezen zijn toch een stuk kleiner en smaller dan wij. We kwamen uiteindelijk toch weer ergens bij een Shopcenter uit en gingen hier dus ook vrolijk naar binnen. Na eerst in de kelder bij de brommers te zijn beland toch weer omhoog maar nu naar de goede afdeling. Ja hoor, het is hier tot grote vreugde van Fred, goedkoper dan de Zeeman bij ons. Voor wel 1 euro een onderbroek. Nou je kan het er in Nederland niet voor halen. Dan ook maar gelijk 2 paar sokken gekocht. Dat is toch ook wel handig. Fred zijn dag was helemaal goed. Voor nog geen 100.000 dong, is omgerekend 4 euro, 2 onderbroeken, 2 paar sokken en als klap op de vuurpijl een zakje chips. Wat een verwennerij. Het eerste snoeperijtje van die dagen. We gingen weer met een goed gevoel terug om nog wat te drinken bij ons cafeetje op de hoek. Ja, ja alweer een op de hoek en we worden weer gelijk beloond. Een toerist die linksaf onze straat in wil en een motormuis die rechtdoor gaat zorgt weer voor een klapper op de hoek. Gelukkig hebben ze beiden niets en gaan weer vrolijk verder. Het is ons weer gelukt om een leuk cafeetje te vinden. Na een lekker lokaal biertje weer terug naar het hotel en het verslag schrijven, opfrissen en vanavond weer lekker eten. Deze keer hebben we een restaurant uitgezocht wat Little Italy heet. We gaan voor de verandering is een uitstapje maken en pizza eten. Of we het lekker gaan vinden, we weten het niet maar we gaan het zien.
Morgen staat er een groepsexcursie naar de graftombes van de keizers en een ritje met de boot over de parfumrivier op de rol. We zijn benieuwd. Wordt vervolgd.

Vietnam dag 17

Vandaag de toerist uithangen zoals velen hier doen. Gezamenlijk met een bus vol andere buitenlanders. Dus in de bus en uit de bus met de hele groep. We vonden de tombes te ver afgelegen om met de fiets in 38 graden te doen, dus stappen we van ons geloof af en doen dit via een organisatie. We worden om 08.00 uur opgehaald door iemand van een klein boekingsbureautje/café uit de straat waar we de eerste avond gegeten hebben. Op naar de bus. Na eerst in een dorpje gedumpt te zijn waar ze de conische hoedjes en wierook nog met de hand maakte worden we naar de tombes gebracht.De eerste is de tombe van Tu Doc. Een keizer die zijn eigen graftombe heeft gebouwd. Dit is uitzonderlijk omdat meestal de opvolger dit doet. De reden hiervoor was dat die de pokken had en hierdoor geen kinderen kon verwekken. Dat is toch wat een vrouw, 100 concubines en geen kinderen. Hij heeft er ook tegelijk bij leven nog een buitenverblijf bij gezet, ook dit heeft vrijwel geen ene keizer gedaan. Het is een indrukwekkend complex. .Hij is jong overleden aan de pokken. Op elke graftombe staat een monument bij de ingang met daarop de biografie van een keizer geschreven. Normaal gesproken doet dit de opvolger maar deze keizer heeft hem zelf geschreven, hij is de enige keizer voor zover zij weten die dat gedaan heeft. Een mooi complex om te zien.
Dan gaan we naar de volgende, de tombe van Khai Dinh. Kaartje gekocht en naar boven. Ik was er vanuit gegaan dat Fred achter mij aan was gekomen. Ik had hem al een tijdje niet gezien , maar dacht dat die zich had losgemaakt van de groep en zelf was gaan rondlopen om foto’s te maken, wat ik op zich niet zo’n gekke gedacht vond, Fred kennende. Nou niet dus Fred, stond buiten en ik liep binnen.Hier kwam ik pas achter in de bus, toen die vroeg of die nog wel met mij op vakantie mocht. Was niet zo’n slimme zet van mij, Deze keizer is een geadopteerde zoon van een overleden keizer en aangewezen door de Fransen., omdat hij gewoon de Fransen volgde. Hij was homoseksueel En had geen nageslacht. Dit kwam hem wel goed uit want nu kon hij alles voor zijn eigen pracht en praal houden. Ondanks zijn homoseksualiteit had hij min of meer verplicht en voor de vorm, 50 concubines maar geen keizerin. Hij is een van de laatste keizer en niet geliefd omdat hij de belastingen fors opschroefde voor zijn eigen pracht en praal in het paleis. Wat ook in de graftombe terug te zien is. Het is een hoge graftombe van 3 verdiepingen. Na de eerste trap kom je zijn biografie, deze keer geschreven door de hoogste mandarijn omdat zijn geadopteerde zon studeerde in Marseille,
Bij de tweede trap kom je uit bij de deur waarin zij zijn graf de heuvel in hebben geduwd en hierna voor altijd gesloten. Op de derde verdieping zie je alle pracht en praal van zijn graftombe. Een grote zaal met in het altaar met daarbovenop in het midden het bronzen beeld wat zijn geadopteerde zoon in 1922 in Marseille heeft laten vervaardigen. Het is inderdaad erg kleurrijk. Niet de normale kleuren van geel(keizerlijk) en rood maar het meest met geel, blauw mozaïek. Volgens de gids was het porselein uit China. Er is ook een klein museum met foto’s van hem en zijn geadopteerde zoon, welke pas in 1979 in Frankrijk is overleden. Zijn familie leeft nog steeds in Frankrijk.

Op naar tombe nummer 3. De tombe van Minh Mang. Dit is de keizer met de 500 concubines. Hij heeft dan ook 146 kinderen. Ze noemde hem dan ook de sexieste koning. Hij was verplicht om 4x per maand met de koningin e slapen omdat zij anders niet meer aan de beurt kwam.

Op naar de lunch. In ons straatje bij het café annex boekingskantoortje. Hierna met de boot voor het ritje op de Parfumrivier en naar de laatste pagode. Hier worden nog boeddhistische monniken opgeleid. Achter de pagode staat nog de Austin Martin waarin de monnik Thigh Quang Doc zich in juni 1963 naar Saigon heeft laten rijden en zichzelf vervolgens in brand heeft gestoken uit protest tegen de het Diem regime.

Hierna weer terug. Morgen nog een halve dag en dan op weer op het vliegtuig naar Hanoi.

Dag 18

Vanochtend naar de Dong Ba Market geweest. We waren eigenlijk te laat maar er is eigenlijk altijd drukte op zo’n markt waar vlees, vis en groente wordt verhandeld. Wij hebben het in Nederland over hygiëne nou hier niets van dit alles. Alles ligt ongekoeld open en bloot op straat. Je koop hier je vlees en vis inclusief vliegen en legt dit later gewoon bij de toeristen op bord. Het is maar goed dat we het allemaal niet zo door hebben en wellicht dat dit nu net dat extra smaakje geeft wat wij zo lekker vinden hier. Nog even langs de rivier aan een terrasje in de kleuterstoelen gezeten en op naar het hotel om te pakken. We worden weer keurig op tijd opgehaald en komen boven in de vertrekhal terecht. Is een kleine ruimte waar je niet weet hoe het er hier nu aan toe gaat. Maar gelukkig ook hier wordt omgeroepen dat we naar de gate moeten, wat gewoon de trap af is en voor de deur wachten. Hier worden we opgehaald met de bus om vervolgens 30 meter verder in het vliegtuig te stappen. Ik vond het doodeng want de vliegtuigen worden steeds kleiner. Helemaal ongerust voor niets want dit kleine vliegtuig heeft een perfecte start en landing gemaakt.
Ook hier staat weer iemand klaar om ons op te halen. Deze chauffeur spreekt geen Engels wat jammer is. Nou had deze man ook niet zoveel tijd om te praten want het verkeer hier is een gekkenhuis. Wat druk en chaotisch. Het verschil met Ho Chi Minh City is dat hier veel en veel meer auto’s en brommers rijden. Maar ook dit is weer een geweldige chauffeur en na 45 minuten komen we aan bij het Hotel. ’s Avonds nog even Hanoi in om te eten. Morgen weer een dag.``