Sex met een waterbuffel

Dag 11 Vertrek naar Hoi An.

Het verblijf in Saigon zit er al weer op. Precies op tijd worden we opgehaald om naar het vliegveld gebracht te worden. Uitchecken gaat ook gladjes en we vertrekken precies op tijd en hebben een rustige vlucht. Het enige wat te melden is, is dat de landing met een hevige knal en gierende banden werd uitgevoerd. Buiten het vliegveld stond de chauffeur al te wachten en wij dachten dat hij ons gelijk naar het hotel zou vervoeren. We werden verrast dat hij stopte bij een marmer bewerkingsfabriek met een verkoop gedeelte erbij. We hadden al snel genoeg van de kitserige pseudo Michel Angelo creaties en kwamen in de werkplaats terecht. We werden gewenkt door een, Vietnamese die met water en schuurpapier een beeld aan het polijsten was. Ze gaf Pattij een schuurpapier in de hand en beduidde haar dat ze de buik van een dolfijn moest schuren en daarbij het woord “Dollar” uitkramend. Eerst dacht ik dat het woord dollar in het Vietnamees” schuren” betekende maar dat betekende het duidelijk niet. Omdat we geen 1 dollar biljet meer hadden werd het er vijf dollar.
De toon was gezet hier moesten we weer op onze qui-vive zijn. Toen we weer in het busje zaten dachten we dat we nu wel naar het hotel zouden gaan, maar neen we moesten nog een tussenlanding maken en nu stopte we bij een winkel die zijde verkocht. Toen ik zag dat bij de ingang van de winkel een pinautomaat was geplaatst wilde ik de hakken in het zand zetten. Enigszins gekalmeerd door Pattij ben ik toch maar mee naar binnen gegaan en kwamen we er af met een kleine zijde lampion. Hierna werden we echt bij het hotel afgeleverd. Het hotel maakte de hele dag weer goed. Het is eigenlijk geen hotel maar een resort met losse huisjes. Het heet het Ancient House Resort. Het oude huis staat midden op het terrein en het Resort is er omheen gebouwd. Het oude huis wordt nog steeds bewoond en wel door inmiddels de 6e generatie. Hier worden nog net als vroeger de rijstvellen gemaakt voor de verkoop. Erg leuk om te zien ’s ochtends. De rijstvellen liggen te drogen op bamboematten in de zon. Toen we het ons toebedeelde huisje binnen kwamen waren we helemaal verrast. Het interieur is van donker gebeitst hout, de muren, kasten, wanden en het beddengoed zijn allemaal wit en er lagen rode hibiscusbloemen op het bed. Dit belooft wat zo’n romantische omgeving. Ook de tuin is schitterend.
Eind goed al goed zal ik maar zeggen. Is even kijken wat dit allemaal vanavond teweeg brengt die omgeving.

Dag 12 Eindelijk vakantie

Omdat we gewend zijn om vroeg op te staan waren we ook vandaag weer om zes op. Dit is normaal niet zo mijn ritme, maar dit komt waarschijnlijk door de temperatuur en het vijf uur tijdverschil met Nederland. We hebben besloten om er een rustige dag van te maken.
Na het ontbijt naar Hoi-An. Ook hier merkte we weer de wat agressievere aanpak van verkopen.
Ik ontdekte ook het voordeel hiervan. Thuis wordt ik winkel in winkel uit gesleurd totdat je kuiten uit elkaar ploffen van de verzuring, hier komt de winkel naar je toe, wat wil je nog meer.
Uiteindelijk hebben we wat kleding op maat laten maken die we de volgende dag konden ophalen.
Patty heeft een puzzelbroek gekocht. Het ziet eruit als een lap stof met bandjes en koordjes waaruit hier en daar wat is weggeknipt. Je hebt zo’n Ikea handleiding nodig om het aan te krijgen, maar als je de handleiding goed volgt blijkt het inderdaad een broek te zijn. Op de markt onze afding techieken verder ontwikkeld(het lukt nog niet erg). Bij een verblijf voor gehandicapten hebben we geborduurde placemats en servetten gekocht. Dit was thuis al besloten om het doen. Het was zo ongeveer het duurste wat we gekocht hebben maar je steunt er een goede doelgroep mee en dat is in onze ogen hier wel nodig. Het is een bedrijfje waar mensen met een verstandelijke en/of lichamelijke beperking werken of hun werk aanleveren en zij zijn een tussenpersoon voor de verkoop. Als men daar op in de winkel zelf werkt krijgen ze ook al hun maaltijden plus een vergoeding om van te leven. Dit is in dit land in onze ogen een belangrijk en goed doel en vinden dat dit gesteund moet worden.
Hierna hebben we ons laten terugrijden met een cyclo taxi. De fietser of chauffeur of hoe noem je zo’n man nou, stond er op om een foto te nemen van ons in zijn bakkie. Vooruit dan maar even flink zijn.
Na de lunch naar het strand en ook hier weer constant verkopers van prullaria aan je bedje.
’s avond op zoek gegaan naar een restaurant met een menu waarbij de prijzen in dongs zijn. Het restaurant werd gevonden en het was een succes. Ik kreeg toestemming om chicken mushroom te bestellen. Eerder in Cantho was mij dit verboden omdat mijn reisgenoot bang was dat ik van het balkon zou springen(de kamer lag op de 5e verdieping). Het huisje waarin we nu woonde stond op de begane grond. Maar de meest verassende ontdekking was toch wel het dessert. Pannekoek met mango simpeler kan het niet, maar het was een lekkere afsluiting van deze dag.

Dag 13 Weer op de fiets

We hebben al weer twee dagen niet gefietst het was dus weer eens tijd voor een ritje. De fietsen van het Hotel zien er uit als als vouwfietsen die je niet kunt vouwen. Er zit ook nog zo’n lullig mandje voorop alleen het kinderzitje ontbreekt. De rit ging door rijstvelden en dijkjes en langs weer veel pagodes. In de omgeving van Hoi An vind je aan de zeekant viskwekerijen die er voor zorgen dat het landschap varieert het werd dus weer een mooie rit.
De invloed van een weblog doet zich nu gelden. Omdat Yvonne vroeg, om mij vanaf de voorkant te fotograferen heb ik gewillig geposeerd voor het plaatje. Het moest wel drie keer over voordat de fotograaf tevreden was. Het valt niet mee om een bewogen foto te maken.
Ook de veel eisende heren Burg en Cock zijn niet meer tevreden met 10 foto’s daarom zit ik nu met 36C foto’s te downloaden door een minimaal lijntje maar uiteindelijk krijg ik ze wel aan de overkant. Ik begrijpt het wel, jongetjes kijken graag naar plaatjes.
Na de fietstocht besloten we bij het zwembad van het hotel te blijven om even verlost te zijn van de van alles verkopende Vietnamezen.
Toen het heetst van de dag voorbij was zijn we de kleding op gaan halen in Hoi An. Nog niet alles was goed dus morgen maar weer terug.
’s Avonds in een goed Vietnamees restaurant gegeten, de wonton Hoi An smaakte goed maar de metalen stokjes waren een ramp.
NB!
Nog een nagekomen dienstbericht voor de heer Burg: Al een hele tijd niets meer van Tippie Wan gehoord? Ze is hier in Hoi An weetje nu tenminste waar ze uithangt.

Dag 14 Sex met een waterbuffel


Ook vandaag hebben we gefietst op de gestroomlijnde exemplaren van gisteren. Het werd een rit die we nooit meer zullen vergeten. De rit begon weer in een stedelijke omgeving en ging over in dorpjes.
Op een gegeven moment kwamen we in het open veld terecht en alleen in de verte waren wat mensen aan het werk en een klein stipje in de verte. Het stipje werd steeds groter en het bleek een waterbuffel te zijn. Toen we dichterbij kwamen, zagen we dat er een vietnamees boertje achter de buffel stond. Eerst dacht ik dat de man een bruine broek aan had maar toen ik dichterbij kwam zag ik dat de man in zijn blote kont stond. Dit was nog niet alles want het manneke zat met zijn zakie in het achterwerk van de kolossale buffel. Ik geloofde mijn ogen niet en toen ik achter me een verbaasde kreet hoorde die riep MOT JE NOU US KIJKKU wist ik zeker dat ik het goed gezien had. Of het ventje ons gehoord heeft weet ik niet maar hij ging onverstoord verder met zijn bevredigende activiteiten. De buffel deed wat hij de hele dag al deed en dat was gewoon door grazen. Als ik vanaf nu iemand hoor zeggen dat hij of zij flink heeft gebuffeld, zie ik een ruim Vietnamees rijstveld landschap voor me met een waterbuffel en een boertje er achter die een hoogtepunt probeert te bereiken.
Hoewel het moeilijk was werd de rit verder voortgezet. Een paar kilometer verder werden we aangehouden door een persoon die met zijn armen wijd op het stukje gras stond waar wij langs moesten. We kwamen er niet langs zonder af te stappen. Na wat heen en weer gepraat stelde hij zich voor als wat de klank “home” heeft. Uiteindelijk begrepen we dat we mee moesten naar een tombe van een Japanse koopman die in achtienhonderd nog wat aldaar was overleden. Pattij heeft er wierook gebrand om de geesten te verjagen en moest met “home” op de foto en kreeg daarbij het hoedje van het heerschap op haar hoofd. Teruggekomen bij de fietsen kwam weer de aap uit de mouw, het ging natuurlijk weer om geld. We hebben hem wat gegeven uit de fooienpot(zo’n pot is hier hard nodig) wat hij eigenlijk te weinig vond. We hebben in het Nederlands gezegd dat hij het lazarus kon krijgen en zijn op de fiets gestapt voor het vervolg van de rit.
De volgende gebeurtenis was, dat het dijkje waar wij over moesten, werd afgegraven over ongeveer een kilometer. We hadden twee alternatieven, door de prut gaan of weer tien kilometer teruggaan en langs home en een buffelende boer. We kozen voor de prut. Toen we weer boven kwamen moesten we flink zoeken om weer op het rechte pad te komen wat uiteindelijk ook lukte.
Na het fietsritje de kleding opgehaald in Hoi An en een Vietnamese muziekvoorstelling bij gewoond.
We hebben weer gegeten in restaurant van de mango pannenkoek. Dat we vooraf weer wonton en steamed rice en springrolls moesten bestellen was bijzaak. Na het diner hebben we de kokkin/serveerster ( op haar eigen verzoek) Nederlands proberen bij te brengen.
Hierna snel naar ons huisje om in te pakken, want morgen gaan we via via naar Hue.