Sa Pa en weer terug naar Hanoi

Dag 22 Van Bac Ha naar Sa pa

De waterbuffel blijft de gemoederen bezig houden. Om te beginnen even uitleg voor Marijke. Het was precies andersom, het boertje had korte beentjes en de buffel kolossale hammen. De waterbuffel stond in een rijstveld te grazen toen hij te grazen werd genomen door het boertje. Om de rijstveldjes worden dijkjes neergelegd van 30 /40 cm hoogte om het water binnen te houden. Het manneke stond simpel op het dijkje voor de juiste hoogte van zijn hoogtepunt.

Nu weer terug naar Bac Ha. ’s Morgens zijn we nog met Tongh naar de markt van Bac Ha geweest. Ook nu weer werden er weer letterlijk deksels van potten en pannen opgelicht om ons vooral te laten zien hoe smakelijk de gerechten van Noord Vietnamese makelij zijn. Naar de kapper gaan doe je hier ook op de markt. Er heeft er nog een geprobeerd om mij ook met de tondeuse te bewerken, maar hier ben ik niet op ingegaan. Na de markt hebben we nog geluncht in Bac Ha en zijn toen vertrokken naar Sa Pa.
Het werd een schitterende bergrit met een chauffeur die zeer rustig reed maar wel ging inhalen wanneer wij dachten moet dat nou. Het was zo’n bedaard en zeker mannetje dat we geen seconde bang zijn geweest. Ook nu bleek weer dat we eigenlijk te vroeg in het jaar zijn, de rijst is hier in het noorden nog niet ingepland. Door het klimaat hebben ze hier 1 oogst per jaar tegen in het zuiden soms 2 a 3.
De chauffeur zou stoppen bij de Chinese grens en toen dit gebeurde en ik uitstapte stond ik meteen tussen de schoenpoetsers. Om door Patty niet weer voor krent te worden uitgemaakt besloot ik voor 20.000 dong mijn bergschoenen te laten poetsen. De concurrentie is hevig onder deze schoenpoetsers. Terwijl ik rechts werd ontschoend begon links een ander borstelbinkie aan mijn veters te friemelen en stond ik in no time als een held op sokken aan de Chinese grens. Poetser 1 probeerde de linkerschoen nog uit poetser 2 zijn handen te rukken, maar stopte ermee toen nummer 3 de rechter begon aan te vallen. Toen ik weer met beide schoenen op de grond stond wilde ze beide geld hebben. Ik heb nummer 1 betaald en in het Nederlands tegen nummer 2 gezegd dat hij zijn deel maar bij zijn collega moest gaan halen. Hij begreep het en poetste de plaat. Uiteindelijk kwamen we in Sa pa terecht. We regelde nog een gids voor een trekking voor morgen en hielden ons voor de rest van de dag koest.

Dag 23 Trekking van Sa pa naar Lao chai

De gids van vandaag bleek een leuke praatgrage dame van 23 jaar gehuld in klederdracht. Haar naam was Pham uitgesproken als Fam. Ze wachtte ons op in de lobby van het hotel. Het eerste stuk werden we weggebracht met een busje. Onderweg stopte het busje, Pham stapte uit ging een huis binnen en kwam terug met een paraplu, althans dat dachten wij. Toen wij bang vroegen of het soms ging regenen kregen we als antwoord dat het tegen de zon was. Ze heeft de hele wandeling met de parasol boven haar hoofd gelopen. Patty en Pham konden het meteen goed met elkaar vinden en hebben de hele weg met elkaar gesproken. Onderweg werd Pham nog gebeld door haar schoonmoeder, ze vertelde ons dat ze dit niet leuk vond, want in Vietnam moet je doen wat je schoonmoeder zegt en dat wil je niet altijd. Even later werd ze gebeld door haar echtgenoot en daarvan zij ze, dat hij alleen naar zijn moeder luistert. Nu weten we ook gelijk hoe de familie verhoudingen in Vietnam zijn. Ze vroeg wat Patty wel en niet kon dragen als ze naar haar werk gaat en wat er zoal aan make-up en lippenstift wordt gebruikt. Toen ik aan beurt kwam om te vertellen wat ik op het werk moest dragen en haar uitlegde dat ik geen jurken droeg, geen make up gebruikte en ook mijn lippen niet rood maakte schoot ze in de lach en zij dat met een man niet te praten viel. Ze vond ook dat ik te weinig sprak. Ik heb haar uitgelegd als ik zo veel sprak als zij, ik de volgende dag niet meer kon praten omdat mijn stem het dan liet afweten. Later heeft ze aan Patty gevraagd of ik ging slaan als ik niet meer kon praten. Zo, dat is dan ook duidelijk.
Tussendoor werd er toch ook wat gezegd over de omgeving. Het gebied waar wij liepen zou onder water worden gezet omdat er een stuwdam moest komen voor het opwekken van elektriciteit. De bevolking is het daar niet mee eens, Ze raken hun bouwgrond kwijt,waardoor ze niet meer hun eigen eten zoals rijst en groenten kunnen verbouwen en dat is het enige wat ze hebben en tevreden mee zijn, ze hebben dan behalve een dak boven hun hoofd helemaal niets meer. Ok hebben ze geen stromend water meer. Het stuwmeer zal al het water onttrekken. Ondanks dat wij de in de vietnamese krant lazen date partij hiervoor al gewaarschuwd was dat het ten koste van de mensen gaat, wordt dit plan doorgezet. Het is nl. juist voor de elektriciteit in de hotels en kantoren. Je zou er als toerist bijna niet meer heen durven als dit de gevolgen zijn van het toerisme. De Vietnamees heeft het niet in zich om te protesteren en zeker deze berg bevolking niet, dus gaat het plan gewoon door en worden de mensen hoger de berg op getransporteerd en moeten ze maar zien hoe ze dan aan eten komen. Het is triest maar waar.
We hebben de Hot plate ontdekt. We hadden het al vaker op de kaart zien staan maar nooit besteld. De plaat is van gietijzer, hij is te vergelijken met een poffertjesplaat, en wordt gloeiend heet op tafel gezet. Je kan er verschillende soorten gerechten op leggen, vandaag was het kip met kerrie. Voor het eerst besluiten we al wat we morgen zullen bestellen, de kip met Yoghurt en kip met honing.

Dag 24 Met de nachttrein terug naar Hanoi.

Vandaag moeten we terug naar Hanoi maar we worden pas om vijf ’s middags opgehaald. Dus tijd genoeg om nog wat te ondernemen. We lopen zonder gids naar Cat Cat een klein dorpje in het dal bij Sapa. We gaan laat weg omdat er een dichte mist hangt. Aan het begin van het dorpje moeten we entree betalen, we hebben dit al vaker bij een dorpje moeten doen. We vonden het eerst vreemd maar in Nederland heb je natuurlijk ook iets dergelijks alleen noemen we het dan toeristenbelasting.
Onderweg werden we aangesproken door een brommerrijder die ons wel naar beneden wilde rijden.
We riepen naar hem dat we nu graag wilde lopen maar op de terugweg hij de eerste zou zijn die we zouden gebruiken. Hij noemde zichzelf met Jack one. Wat handig is voor de herkenning, is dat de naam op zijn helm geschreven stond. Even verderop stond de concurrentie al te loeren en om de wandeling zonder gezeur verder te kunnen afmaken spraken we maar gelijk af met Sa(stond ook op zijn helm). Dit werd Sa de tweede. Bij de rest van de route konden geen brommers komen het waren dalingkjes en heuveltjes over smalle onverharde paden, maar Jack stond ons meerdere malen op te wachten om ons er maar vooral aan te herinneren dat wij met hem en zijn compaan Sa de tweede terug zouden rijden en dat hij bij punt 15 op ons zou wachten. Hij zei dit iedere keer met zo’n grote lach op zijn gezicht dat wij het niet meer wilden afzeggen. Aan het eind zat Jack 1 al op ons te wachten.
Toen we voor de start een prijs wilde afspreken wilde hij een half miljoen dong hebben voor het ritje.
We hadden niet eens zoveel geld bij ons en maakte Jack 1 duidelijk dat we voor deze prijs liever gingen lopen. Na wat heen weer gepraat werden we het eens over 200.000 dong per persoon. Het werd een glibberige rit terug naar boven over kiezels en opgebroken wegen want iedere weg in Vietnam ligt wel ergens open. We gingen letterlijk en figuurlijk langs de afgrond. Toen ik hem na het betalen mijn lege portemonnee liet zien en zij dat ik vandaag niet meer kon eten reed hij met een grijns weg. Het bleef de rest van de dag erg mistig. Toen we om half vijf hadden uitgechecked kwam Pham het hotel in en vroeg ons hoe laat de trein zou vertrekken. Ze vond dat wij wel erg vroeg in Lao Cai zouden zijn en wij beter in Sa Pa konden gaan eten. Ze regelde gelijk dat de chauffeur een uur later zou komen. We konden dus onze hotplate Chicken honey en Chicken Yoghurt toch nog bestellen. Wat een mooie rit terug naar Lao Cai had moeten worden werd een mistige transfer. Bij het inwisselen van de tickets voor een perronkaart en een plaatsreservering dreigde het nog even mis te gaan. We werden afgezet bij het gebouw maar het hokje waar dat wisselen moest gebeuren was leeg. Dus dan maar naar het station. Voor de ingang werden onze tickets gewisseld en konden we vrijwel meteen naar de trein. We kwamen terecht bij een ouder echtpaar uit Dresden die al om 21:00 het licht uitdraaide. Het werd een saai ritje terug naar Hanoi.